Ρατσισμός ή υπαρκτός φόβος;

Άρθρο από το Ζουμπουλιά Στρατή


Υπό τον φόβο εκτεταμένων κοινωνικών συγκρούσεων, πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα, για τους μετανάστες. Είναι άραγε θύματα ή θύτες;
Σε μια χώρα όπου ο γηγενής πλυθησμός είναι περίπου δέκα εκατομμύρια, και οι μετανάστες 2 εκατομμύρια, η αφομοίωση των «φιλοξενούμενων» κατοίκων στην τοπική κοινωνία είναι αρκετά δύσκολη. Ειδικά στην συγκεκριμένη περίπτωση ανασταλτικό παράγοντα διαδραματίζει και η πολιτισμική ποικιλομορφία των ανθρώπων αυτών. Άλλα ήθη,έθιμα και τρόπο σκέψης έχουν οι Βαλκάνιοι μετανάστες( ίσως πιο κοντά στα δικά μας, καθώς κάποιοι από αυτούς είναι και ομόθρησκοι με εμάς), άλλα οι Ασιάτες Μουσουλμάνοι(ειδικότερα από τις περιοχές της Μέσης Ανατολής-εκεί ο θρησκευτικός φανατισμός είναι πιο διαδεδομένος και το θρησκευτικό συναίσθημα πιο ισχυρό) και άλλα οι Αφρικανοί μετανάστες,αν και το ποσοστό αυτής της κατηγορίας είναι ιδιαίτερα χαμηλό.
Η αρκετά συντηριτική ελληνική κοινωνία, δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί τόσο απότομα, τόσους πολλούς «εισαγόμενους» πολίτες. Οι δομές της, σχεδιασμένες στα πρότυπα μιας “κλειστής” κοινωνίας δεν άντεξαν το βάρος της πολυπολιτισμικότητας. Δεν κατέστη λοιπόν δυνατό να απορροφηθούν αμέσως αυτοί οι άνθρωποι, που αμέσως βρέθηκαν στο περιθώριο. Σε αυτό το σημείο είναι ανάγκη να αναφερθούμε και στο νομοθετικό κενό και την ανικανότητα διαχείρισης της κατάστασης από τους κυβερνώντες, αφού καμία πρόβλεψη δεν έγινε πριν την ραγδαία αύξηση των μεταναστών αλλά ακόμη δεν έγινε ούτε καμία σοβαρή προσπάθεια για λύση του μεταναστευτικού προβλήματος. Αναλογικά( αν και τότε είχαμε το φαινόμενο της εσωτερικής μετανάστευσης) η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής πολιτείας ήταν ακριβώς η ίδια με το κύμα προσφύγων μετά την Μικρασιατική καταστροφή.
Αυτή η έλλειψη σχεδίου, και το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης( είτε από την ξηρά, είτε μέσω θαλάσσης τα σύνορα μας υποδέχονται χιλιάδες μετανάστες), οδήγησε τους Έλληνες πολίτες στην ξενοφοβία. Βλέποντας τους ανθρώπους αυτούς να ζητιανεύουν, να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, ή ακόμα και να συμβάλλουν στην αύξηση της εγκληματικότητας είναι λογικό να μην σκέφτονται και τα καλύτερα για αυτούς. Αν βέβαια η πολιτεία είχε μεριμνήσει να οργανωθεί κατάλληλα για την υποδοχή των μεταναστών, είναι σίγουρο ότι τα φαινόμενα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας δεν θα είχαν φτάσει σε τόσο ακραίο σημείο. Η «μαύρη» εργασία και τα χαμηλά μεροκάματα εκτός από το ότι οδηγούν στην ανεργία τους Έλληνες, που συνηθισμένοι σε υψηλότερες αμοιβές αποφεύγουν τις χειρονακτικές εργασίες, πλήττουν την οικονομία του κράτους αλλά και ταυτίζονται με την καταπάτηση καίριων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν είναι τυχαίο πως η χώρα μας, κάθε χρόνο δικάζεται για συνεχόμενη καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η ανέχεια και η φτώχεια των ανθρώπων αυτών τους αναγκάζει σε απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Στοιβαγμένοι σε μικρά σπίτια, αποθήκες, ή παλιά κτίρια ζούν μια ζωή βασανιστική. Μόλις σήμερα το παλαιό εφετείο,όπου είχε γίνει μια «αποθήκη» ανθρώπων άρχισε να καθαρίζεται.Το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας, βρίθει από μετανάστες που υποβαθμίζουν την ποιότητα του. Αυτή δεν υποβαθμίζεται από την ύπαρξη των μεταναστών στην περιοχή,ως άτομα, αλλά από τις συνθήκες κάτω από τις οποίες κινούνται και ζουν σε αυτό.
Τα λεγόμενα «γκέτο» είναι σημαντικό πρόβλημα και θα έπρεπε άμεσα να επιληφθούν οι αρμόδιοι για την αντιμετώπιση τους. Δεν είναι όλοι οι μετανάστες κακοποιοί, αλλά ένας πολύ μικρός αριθμός τους, που είτε υπάγονται στα πλαίσια του «εισαγόμενου» εγκλήματος, είτε προσφεύγουν στην παρανομία για την βελτίωση της ποιότητας ζωής τους, με λίγα παραπάνω χρήματα. Η στοχοποίηση όλων των μεταναστών, είναι ακραία και δεν είναι καθόλου ρεαλιστική.

Συμπερασματικά, αν η ελληνική πολιτεία προσέξει τα σύνορα της χώρας και ακολουθήσει συγκεκριμένη μεταναστευτική πολιτική η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί θεαματικά. Πολιτική βούληση χρειάζεται και σχέδιο.