"Αχρείαστη η... γονική συναίνεση"

Αρθρο του Στρατή Ζουμπουλιά



Η Ελλάδα έχει χαρακτηριστεί σαν «μια χώρα επιστημόνων». Οι εισακτέοι στα πανεπιστήμια μας είναι τόσοι πολλοί που ξεπερνάνε τον ανάλογο αριθμό άλλων Ευρωπαικών χωρών. Το πόσοι τελειώνουν βέβαια τις σπουδές τους είναι άλλο θέμα.
Η εισαγωγή σε πανεπιστημιακά ιδρύματα μπορεί να αποδωθεί στο υψηλό επίπεδο του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Αν είναι όμως έτσι,γιατί όλοι μιλούν για «νοσηρό σύστημα» και κάθε κυβέρνηση προσπαθεί να το αλλάξει;
Πίσω από το εκπαιδευτικό σύστημα, βρίσκεται ένα άλλο. Το «κοινωνικό σύστημα». Αυτό επιβάλλει την επιτυχία των μαθητών στις πανελλήνιες εξετάσεις. Καταπιέζει. Φορτώνει με άγχος τους μαθητές. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Πιο επικύνδινη είναι η άποψη που κυριαρχεί στην Ελληνική κοινωνία όπου ο «ο μαθητής που αποτυγχάνει στις πανελλήνιες εξετάσεις θεωρείται από τα πρώτα βήματα της ζωής του αποτυχημένος ίσως και άχρηστος,σίγουρα όμως χαμηλότερου πνευματικού επιπέδου από τους συνομηλίκους του που πέρασαν σε υψηλόβαθμες σχολές.» Αν είναι δυνατόν η ζωή ενός νέου να κριθεί από την επίδοση του σε κάποιες εξετάσεις.
Δυστυχώς όμως αυτό ισχύει,και είναι αντίληψη βαθιά ριζωμένη στους Έλληνες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι γονείς να καταπιέζουν τα παιδιά τους ώστε να περάσουν σε σχολές που δεν θέλουν, να δημιουργούνται εντάσεις στην οικογένεια που προκαλούνται από αυτή την καταπίεση και την αντιδραστική φύση των εφήβων,ενώ τα χειρότερα έρχονται αργότερα. Σε περίπτωση επιτυχίας του μαθητή όλα είναι καλά.Αν όμως το παιδί αποτύχει τι γίνεται;
Το ψυχολογικό βάρος είναι μεγάλο. Η προσωπική απογοήτευση κατακλύζει τον ψυχικό του κόσμο. Όμως η απογοήτευση εντείνεται και δημιουργεί αίσθημα ντροπής για έναν ανόητο λόγο,επειδή οι γονείς αισθάνονται ότι απέτυχαν οι ίδιοι ως γονείς εξαιτίας της αποτυχίας του παιδιού τους. Και τα παιδιά το καταλαβαίνουν αυτό.Κάτι τέτοιο σίγουρα δεν ισχύει,αρκεί όμως για να καταστρέψει τα όνειρα που κάνουν οι γονείς από την στιγμή της γέννησης του παιδιού τους και να απογοητεύσει ακόμα περισσότερο τους εφήβους.
Χρειάζεται όλοι να κατανοήσουν ότι δεν μπορούν όλοι να γίνουν δικηγόροι ή γιατροί. Πιο συγκεκριμένα η κοινωνία δεν αντέχει άλλους δικηγόρους και γιατρούς!Δεν έχει πως να τους αξιοποιήσει. Έτσι οδηγούμαστε σε μια αγορά εργασίας,όπου οι περισσότεροι πτυχιούχοι είναι άνεργοι. Οι χειρωνακτικές εργασίες παρακμάζουν, και πλέον προσφέρονται από περισσότερους αλλοδαπούς παρά από Έλληνες.
Εδώ υπάρχει και μια ακόμα παράμετρος. Όταν εργαζόμενος κάνει μια δουλειά που δεν του αρέσει, και την κάνει απλά για να ικανοποιήσει τους γονείς του, αποκλείεται να είναι τόσο αποδοτικός όσο αν βρισκόταν σε μια δουλειά της αρεσκείας του. Πρέπει να το σκεφτούμε αυτό την επόμενη φορά που θα αντιμετωπίσουμε την βαριεστημένη συμπεριφορά ενός υπαλλήλου σε κάποια δημόσια υπηρεσία..
Το καλύτερο που μπορεί να γίνει είναι να αφήσουν οι γονείς στα παιδιά τους την ελεύθερη επιλογή. Το «παιχνιδι» περνάει σε αυτά. Η σχολή που θα τελειώσουν και το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν,όταν είναι δική τους επιλογή τους κάνει να πεισμώσουν και να κοπιάσουν πολύ περισσότερο, με τις πιθανότητες να μείνουν είτε αιώνιοι φοιτητές,είτε άνεργοι να μειώνονται σημαντικά.