Γιατί γράφουμε;

Άρθρο της Σοφίας Ζυγούμη.
Συνήθως γράφουμε γιατί πονάμε. Αναζητούμε μια διέξοδο μέσα από τη γραφή και ας ξέρουμε καλά πόσο λίγο διαρκεί το όπιο της γραφής. Γράφουμε, γράφουμε, γράφουμε...
Μέχρι πότε; Μέχρι μια υποτιθέμενη λύτρωση, που θα δικαιώσει τη δυσκολία στην οποία βρισκόμαστε κάθε φορά πριν ακουμπίσουμε το μολύβι στο χαρτί;
Άραγε έχουν νόημα όλα αυτά που γράφουμε, ή μήπως είναι ο μόνος τρόπος αντίστασης των λιγότερο προικισμένων στην έκφραση του πόνου; Όσοι δηλαδή δε μπορούν να πιάσουν ένα πινέλο ή μια κιθάρα και να μετατρέψουν σε τέχνη τον πόνο τους, πιάνουν ένα μολύβι. Είναι όμως αυτό τέχνη; Το να θαυμάζονται οι δύσκολες στιγμές σου από ένα κοινό "ανίκανο" να νιώσει την ύψιστη οδύνη, στην οποία έχεις περιέλθει;
Εντάξει, μερικοί μπορούν να σε νιώσουν. Ίσως αυτοί που βρέθηκαν όπως και συ αντιμέτωποι με το χαρτί... Έχουν όμως το δικαίωμα να "ενοχλούν" με τη θλίψη τους όσους τους διαβάζουν; -γιατί κάτι το οποίο δεν αντιλαμβανόμαστε για να το δικαιολογίσουμε και μας προκαλεί δυσφορία, είναι ενόχληση . Αντ ' αυτού όμως μερικοί όχι μόνο δεν το αντιλαμβάνονται με αυτό τον τρόπο αλλά αντίθετα το εξυμνούν ως κάτι το περίφημο!
Ίσως να υπάρχει σύμπνοια σε αυτές τις απόψεις. Η ιδιαίτερη εκείνη στιγμή που σε κάνει να πιάνεις το χαρτί αντί να σηκώνεσαι να φεύγεις κλαίγοντας και αναζητώντας λίγη παρηγοριά σε εξωτερικούς παράγοντες, είναι όντως περίφημη. Κι ίσως δεν έχει σημασία αν θα κάνεις τους αναγνώστες να έρθουν στη θέση σου , αρκεί διαβάζοντας τη σελίδα σου να έχουν κρατήσει κάτι από εσένα που θα προστεθεί στην προσωπικότητά τους.