ΔΕΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ MAKE-UP ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΩΜΑ!

Aπό την Δέσπη Πανανάκη.

Δευτέρα πρωί. Έξω βρέχει. Βάζω το τζινάκι μου και μια μπλούζα και ξεκινάω για τη σχολή.

Μετρό. Σκηνή 1η. Λήψη 1η.

Στυλιζαρισμένη κοπέλα με ψηλοτάκουνο και κόκκινο κραγιόν καταριέται την τύχη της στο κινητό για την απώλεια δικτύου. Μάλλον, χωρίς το τηλεφωνικό backup της κολλητής της, νιώθει εκτεθειμένη στα βλέμματα των «περίεργων» που την περιεργάζονται – με μια γρήγορη ματιά στο βαγόνι επιβεβαιώνω πως οι «ουτοπικοί θαυμαστές» της είναι πλήρως απορροφημένοι στις προσωπικές και ανέπαφες με την νεαρά σκέψεις τους.

Μετρό. Σκηνή 2η. Λήψη 1η.

Μουσκεμένη από τη βροχή νέα ψάχνει μανιωδώς στην oversized τσάντα της αντικείμενο αγνώστου ταυτότητος. Μετά από δύο στάσεις και τιτάνια προσπάθεια εντοπίζει τον μικρό της θησαυρό. Είναι ένα καθρεφτάκι βεβαίως βεβαίως! Πασχίζει να φιξάρει την κατεστραμμένη της κουπ ως τη στιγμή αποβίβασής μου – είμαι σίγουρη πως συνέχισε ώσπου να ‘ρθει και η δική της ώρα.

Λεωφορείο. Σκηνή 3η. Λήψη 1η.

Ανήλικη ψευτο-diva μιλάει στη φιλενάδα της για το χθεσινοβραδινό ραντεβού της. «Δεν το πιστεύω ότι με είπε κακομαθημένη! Πώς τόλμησε; Κανονικά θα έπρεπε να με ευγνωμονεί που δέχτηκα να τον κυκλοφορήσω!!» - Στοίχημα πως προτού βγουν η ίδια κοπέλα έλεγε τα εξής στην κολλητή της: «Δεν το πιστεύω ότι μου ζήτησε να βγούμε! Είναι θεός!! Τι να φορέσω; Που λες να πάμε; Ανυπομονώ να τον δω!!»

Πάντειο. Σκηνή 4η. Λήψη 1η.

Παρέλαση φοιτητριών. Η ώρα 10 το πρωί. Ψηλοτάκουνες μπότες, γυαλιά ηλίου, ισιωμένο μαλλί, full μακιγιάζ, φουλάρια, κασκόλ, σκουλαρίκια… Υπερπαραγωγή σου λέω! Περπατούν στον πεζόδρομο της σχολής κοζάροντας το πλήθος με ακτίνες Χ και ξεστομίζοντας παράλληλα ατάκες Ψ. Όπου Χ μεταβλητή που παίρνει τις ρίζες: σνομπισμού / θαψίματος / πεσίματος / κριτικής / ζήλιας κτλ κτλ. Και όπου Ψ μεταβλητή τύπου: «Πού πάει έτσι αυτή;» / «Τι με κοιτάει έτσι αυτό το μπάζο που δεν έχει ελπίδες ούτε σ’ αυτήν ούτε στην άλλη ζωή;» / «Ωραίο γκομενάκι ο ψηλός!» / «Πόόόσο wannabe είναι η κοπελιά δεξιά;» / «Τι γαμάτο jean! Το θέλω κι εγώ!»

Πάντειο. Σκηνή 5η. Λήψη 1η και τελευταία.

Φτάνω στην αίθουσα. Χαιρετάω την παρέα μου και χαμογελάω περήφανη. Απ’ όλα τα άτομα που βρέθηκαν σήμερα στο δρόμο μου, οι φίλοι μου φαίνονταν στα μάτια μου οι πιο ισορροπημένοι. Όλοι φτιάχνονται για να βγουν από το σπίτι τους. Δεν είδα κανέναν να κυκλοφορεί με τις πιτζάμες! Το θέμα είναι να φτιάχνεσαι για να προβάλλεις αυτό που είσαι και όχι για μα κρυφτείς κάτω από ένα τόνο αξεσουάρ. ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!