«Τα δακτυλίδια ήταν για τον Άρχοντα…Πρόεδρε για σένα δεν έχει…καήκανε…»

Άρθρο του Σπυριδάκη Δημήτρη.


Ένας 17χρονος δεν δικαιούται να εκφράζει τις σκέψεις του για την πολιτική, καθώς σύμφωνα με την παγιωμένη αντίληψη τα «έδρανα» είτε για την αναφορά σε αυτά είτε για την συμμετοχή σε αυτά απαιτούν κοστούμια και «λέγειν».Το πρώτο δεν το κατέχω από επιλογή-βλέπετε ποτέ δεν μπόρεσα να είμαι παραγωγικός με «φράκο».Το δεύτερο ευελπιστώ να είναι αρκετά ανεπτυγμένο για να γίνουν κατανοητές οι απλές σκέψεις μου.
Κάθε 3-4 χρόνια , κάθε Σεπτέμβρη-Οκτώβρη ακούμε τόσο βαθείς πολιτικούς λόγους που πνιγόμαστε μέσα στη σημασία τους. Κάθε 3-4 χρόνια τα τηλεοπτικά πλατό, τα οποία συμπαθώ λόγω της Δημοσιογραφικής ιδιότητας που θέλω να ακολουθήσω, γεμίζουν από ανθρώπους κάθε πολιτικής παράταξης με σκοπό τι άλλο? Την ενημέρωση του πολίτη… Λες και δεν γνωρίζουμε εκ των προτέρων τις πολύ ελκυστικές- σχεδόν ουτοπικές- λύσεις που παρουσιάζονται και κυρίως λέγονται. Επειδή όμως δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι και να καταντώ ό,τι εγώ θίγω, δεν θα είμαι μεγαλόστομος και ρητορικός αλλά συγκεκριμένος-ελευθερία-παιδεία-επαγγελμα-καθημερινότητα-ασφάλεια-αυτάρκεια –ικανοποίηση Αρετές που σε άλλα κράτη είναι δεδομένες, εμείς τις θέτουμε ως Ιδανικά , ως στοιχεία ενός «επόμενου» μέλλοντος, μιας επόμενης γενιάς, μιας επόμενης εκλογικής τετραετίας…And the dream goes on…Είτε μας αρέσουν οι συνεχείς προκλήσεις, είτε είμαστε ανίκανοι να τις φέρουμε εις πέρας έστω σε ένα βαθμό. Τι νομίζετε? Δεν είναι λύση όμως ο μηδενισμός- είναι καλή άμυνα για όσα δεν περατώσαμε. Θέλω και θέλουμε αυτή την φόρα, όποιο «χρώμα» και αν επικρατήσει, όποια αυτοδυναμία και αν κατακτηθεί, όποια κυβέρνηση και αν δράσει συνεργατικά με άλλη, να είμαι και να είμαστε λίγο πιο ελευθεροι-μορφωμένοι–επαγγελματικά απεκατεστημένοι-αυτάρκεις -ασφαλείς -χαρούμενοι για την κάθε μέρα. Δεν θέλω βία. Δεν θέλω ανεργία. Δεν θέλω φωτιά πλέον-ούτε τζάκι ζωγραφιστό.
Προτείνω μια ουσιαστική συσπείρωση των κομμάτων, η οποία δεν θα έχει στόχο τον κενό αντίλογο, αλλά την ουσιαστική δράση. Ας ξεχάσουμε πολιτικούς χώρους και παρατάξεις και ας προχωρήσουμε σε μια πολιτική του «είναι»-όχι μια πολιτική του «φαίνεσθαι». Μόνο αυτή «θα σηκώσει τον Ήλιο», μέσα από αυτή «θα υπάρξει καλύτερη Ελλάδα», αυτή είναι το μόνο υγιές «συνδικάτο».

«Τάδε έφη 17χρονος»